فانوس خاموش‌نشدنی

به گزارش نوید شاهد ایلام؛ شهرستان ایوان، این خطّه کوچک اما بزرگ‌دل استان ایلام، در روزهای آتش و ایمان دفاع مقدس نه‌تنها در جغرافیا که در تاریخ ایران قد برافراشت. شهری که جمعیتش اندک بود، اما بزرگی‌اش را با خون جوانانش بر شناسنامه این سرزمین حک کرد.

ایوان تنها یک نقطه بر نقشه نیست؛ در هفته بسیج، وقتی پیش از شروع کلاس درس دانشگاه از شهیدان یاد کردم، نگاه دانشجویانم گره خورد با سکوتی عجیب. سکوتی که انگار می‌پرسید: «این ۳۷۴ نفر چه کسانی بودند؟ چه کردند؟ چرا نامشان کمتر شنیده می‌شود؟» این یادداشت پاسخی است به همان سکوت؛ تلاشی کوچک برای بازگشایی دفتر بزرگی که سال‌هاست ورق نخورده است.

آن‌ها از یاد نرفته‌اند؛ ما کم گفته‌ایم. جوانانی که روزی در کوچه‌های ایوان مدرسه رفتند، نان خریدند، خندیدند و عاشق شدند، روزی دیگر به‌جای کتاب و دفتر، اسلحه برداشتند تا امروز ما کتاب و آینده داشته باشیم. آنان رفتند تا ما بمانیم، نه برای اینکه تنها نامی در قاب عکس‌ها شوند، بلکه تا نسل امروز بداند امنیت و آرامش، ارث پدری نبود؛ هدیه‌ای خون‌نوشته بود.

در میان ۳۷۴ شهید شهرستان ایوان، معلم بود و دانشجو، کشاورز بود و کارگر، نوجوان بود و پدر و مادر. هرکدام دفتری ناتمام از زندگی را بستند تا ما بتوانیم فصل‌های تازه‌ای از زندگی را بنویسیم. امروز که از «نوآوری»، «توسعه»، «علم» و «فردای بهتر» سخن می‌گوییم، باید بدانیم ریشه هر فردایی در دیروزهایی است که مردانی با دست خالی اما قلبی پر ساختند.

نسل جوان امروز که در مسیر علم، فناوری و آینده‌پژوهی گام برمی‌دارد، باید بداند امروزِ امن و فردای پرامید این سرزمین بر شانه‌های مردانی ساخته شده که آسایش خود را فدای آینده ما کردند. هیچ‌کدام با نیت قهرمان شدن راهی جبهه نشدند، اما تاریخ از آنان قهرمان ساخت.

در میان ۳۷۴ شهید، معلمانی بودند که کلاس درس را رها کردند تا آینده این سرزمین تعطیل نشود؛ دانش‌آموزانی که تازه طعم نوجوانی چشیده بودند؛ کشاورزانی که از خاک خود به دفاع از خاک همه ایران برخاستند؛ پدرانی که چشم‌های نگران خانواده را پشت سر گذاشتند و رفتند تا چشم‌ها در انتظار دشمن نگران نماند.

شاید نامشان کمتر شنیده شده باشد، اما شکوه همیشه فریاد نمی‌زند؛ گاهی در سکوت می‌درخشد. باید اعتراف کنیم که گاهی آن‌قدر درگیر روزمرگی می‌شویم که نام‌ها کم‌رنگ می‌شوند، اما ارزش‌ها هرگز. شهدا نیازی به یادآوری ما ندارند؛ این ما هستیم که نیاز داریم یادشان را زنده نگه داریم تا فراموش نکنیم از کجا آمده‌ایم و چه میراثی بر دوش داریم. یاد آنان نخ تسبیح هویت ماست؛ اگر پاره شود، دانه‌ها هرکدام به سویی می‌روند.

ایوان عزیز، دیار باصلابت ایل! فرزندان تو هنوز زنده‌اند؛ در کوچه‌هایی که از قدم‌هایشان خاطره دارد، در دشت‌هایی که هنوز بوی رشادت می‌دهد، و در قلب‌هایی که برای سربلندی این خاک می‌تپد.

این یادداشت، تنها ادای دینی کوچک است به ۳۷۴ ستاره‌ای که آسمان شهرستان ایوان را برای همیشه روشن کردند. روحشان شاد، نامشان جاودانه، و راهشان چراغ فردای ما.

انتهای پیام/